REISVERSLAG 2015

Op dinsdag 3 Februari vertrekken wij met 5 personen naar Tanzania om daar weer aan de slag te gaan.

Mon, Fred, Anja, Henk en Annie

Woensdag 4 februari

Na een voorspoedige vlucht, een goede nacht en een lekker ontbijt vertrokken we met onze vertrouwde taxichauffeur Issa naar Shirimatunda,

Omdat de dagopvang voor gehandicapte kinderen geheel is opgeknapt gaan we nu de Primaryschool in Shirimatunda helpen. Maar eerst gaan we naar de dagopvang waar we buitengewoon goed ontvangen werden. Iedereen was blij ons weer te zien.

Om 14.00 uur hadden we een afspraak met Mr. Munissi, de directeur van de school. We werden zeer hartelijk ontvangen. Na een goed gesprek met hem werd duidelijk dat er heel veel werk te verrichten was. Vooral een hek rondom de school en een keuken waren de eerste prioriteit. En alle klaslokalen moesten hoognodig worden opgeknapt. We maakten een afspraak voor de volgende dag omdat er ook nog overleg plaats moest vinden met Felix, een comitélid van de school. De volgende dag om 10.00 zou die plaats vinden.

Daarna naar Moshi om weer de nodige boodschappen te doen. Onze telefoons voorzien van een nieuwe sim kaart zodat we weer kunnen bellen. Naar de bank om geld te pinnen waarbij de pinpas van het project werd ingeslikt. De volgende dag konden we het pasje weer komen ophalen.

Donderdag 5 februari

Om 10.00 uur naar de afspraak met Munissi en Felix. Ze waren heel blij ons te zien en vonden het geweldig dat we de school kwamen helpen.

Omdat het hekwerk een te grote klus was voor ons hebben we samen besloten dat we aan de keuken beginnen.

Het is wel een groot woord voor het vervallen gebouwtje dat er staat.

Er is wel een kachel met 4 gaten maar helaas geen pannen. Daarom wordt er op de grond op grote stenen gekookt waardoor de hele keuken onder de rook staat. Bovendien is het gebouwtje veel te klein. Er is geen voorraadhok en geen houthok.

In overleg hebben we alles bepaald en besloten om de keuken te vergroten en daaraan vast een voorraadhok en houthok te maken.

Er wacht ons dus een hele klus.

Na wat gedronken te hebben, hebben we de taken verdeeld. Anja en Annie zijn naar Moshi gegaan om het e.e.a. bij de bank te regelen en alvast wat inkopen te doen die we op de markten e.d. weer kunnen verkopen.

De mannen zijn stenen, zand, grint en het benodigde gereedschap gaan kopen. Onderweg werden ze ook nog door de politie aangehouden maar dat had geen gevolgen voor hen.

Om 18.00 waren we allemaal weer in het hotel. Moe, hongerig en dorstig.

Vrijdag 6 februari

Vandaag gaan we voor eerst aan het werk. De mannen vertrekken om 8.00 uur en de vrouwen worden daarna door Issa opgehaald. Eerst naar de verfwinkel en boodschappen doen voor het middageten.

Als we bij de school aankomen zijn de mannen en de werkers bezig met het kappen voor een fundering. Hier kun je niet zomaar een schop in de grond steken. Alles moet met de pikhouweel uitgekapt worden. De tussenmuur wordt gesloopt. Ondertussen koken de 2 koks gewoon door. Er hangt in de keuken zoveel rook dat we het er benauwd van krijgen. Er moet worden afgesproken dat de koks voortaan buiten moeten koken.

Anja en Annie starten in een klaslokaal. Ragen, schuren, vegen enz. Alle voorbereidingen worden gedaan zodat we morgen aan het verven kunnen.

Tijdens het eten vertelt Pasco, een van de werkers het verhaal van het dochtertje van Augustino, een andere werker.

Augustino had 4 kinderen waarvan de jongste Liliane heette en ongeveer 1 jaar was. Bij hem woont ook Robert, een kind met het syndroom van Down, die ook op de dagopvang zit.

Op een dag had iemand een bak kokend water op het erf gezet. Robert zag dat en dacht dat Liliane gewassen moest worden. Hij heeft haar in het kokende water gezet waardoor ze tot aan haar middel zwaar verbrand was. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht waar ze overleden is. Iedereen was stil van dit verhaal. Wat een vreselijk iets.

Daarna zijn Henk en Annie met Issa naar de stad gegaan om golfplaten, verf, spijkers en hout te gaan kopen. Vooral hout kopen is hier een verhaal apart. Henk, de perfectionistische timmerman, moest rechte balken hebben. Maar om in Afrika rechte balken te vinden is een hele zoektocht. Na lang zoeken en vele balken in de hand te hebben gehad, is het toch gelukt.

Weer terug naar de school en alle materialen opgeborgen. Onze dagtaak zat er weer op.

Henk bij de houthandel. Eerst zoeken naar zo recht mogelijk hout. Dan alles inladen in een vrachtwagentje. 200 mtr. verder weer uitladen om te zagen en te schaven. Alles weer inladen, naar Shirimatunda brengen, uitladen en de chauffeur betalen. 20.000 T.z. is 10,-- euro. Die man heeft daarvoor wel een hele middag gewerkt, zijn auto en benzine gebruikt.

Zaterdag 7 februari.

Omdat we veel werk te doen hebben gaan we ook op zaterdag werken. We hebben een nieuwe werker aangenomen die Alex heet. Hij is ook een harde werker die alles snel begrijpt.

Henk stort samen met de 4 werkers de fundering voor de keuken, voorraadhok en houthok. Die kunnen dan op zondag wat uitharden. De muren van de oude keuken zijn zo zwart van het roet dat er zelfs de schimmel opstaat. Die moeten dus afgebikt worden.

Fred, Anja, Mon en Annie beginnen aan een klaslokaal. De mannen verven het plafond. Dat is hardboord dat op zijn kop er in ligt. De onderkant hebben ze in het zicht liggen. Daardoor zuigt het plafond ontzettend veel verf. Anja en Annie beginnen me het schuren en verven van de ramen.

De hele dag komen kinderen kijken en roepen mzungu( blanke) en goodmorning ook al is het al bijna avond.

Om 17.00 uur zijn we klaar voor die dag en nemen in ons cafeetje nog een koud biertje..........als er die dag tenminste stroom was. Anders wordt het lauw bier.

Maandag 9 februari

Om 8.00 weer vertrokken naar het project. Allereerst naar de smid die 4 kookpotten voor ons gaat maken. In de keuken hebben ze wel een soort van kachel maar geen potten. Daarom koken de 2 kokkinnen op 3 grote stenen waarop de kookpotten staan. Dat gebeurt ook binnen. Zodoende is de hele keuken zo zwart dat de schimmel op de muren staat. Al het stucwerk van de muren wordt daarom afgekapt. Daar is 1 werker mee bezig en de anderen 3 zijn buiten de nieuwe muren aan het metselen. Het schiet gedurende de dag al aardig op.

In de klas wordt ook hard gewerkt. Het droogt daar zo hard dat we gemakkelijk op 1 dag de muren 2 kunnen texen. In de Afrikaanse school is het traditie om alles in bepaalde kleuren te verven. Het plafond wit, het bovenste stuk van de muur gebroken wit en de onderste helft crèmekleurig. Dan komt boven de grond nog een chocoladebruine rand van ongeveer 50 cm.

 De kozijnen moeten blauw geverfd worden. Daar zijn we druk mee bezig.

Als het avond is zijn ze in de klas flink opgeschoten en ook de keuken begint al wat oog te krijgen.

Iedere dag betalen we de werkers uit. Zij krijgen 20.000 Tanzaniaanse shilling per dag wat ongeveer 10,00 euro is.

Als we hen na het werk betalen geven ze hun dagloon aan 1 van hen. Die heeft dan die dag 80.000 shilling.  Wij zijn natuurlijk heel benieuwd waarom ze dat doen. Dan leggen ze uit dat ze dan een dag in de week met 80.000 shilling thuiskomen en dat dat heel veel geld is. Elke dag krijgt een andere het hele bedrag.

Ze zijn zo trots daarop en hebben zoveel plezier dat wij ook smakelijk met hun meelachen.

De 4 kookpotten die we speciaal door een smid hebben laten maken. 

Dinsdag 10 februari

De verjaardag van Henk. Hij wordt s'morgens al verrast met een enveloppe van de kinderen en kleinkinderen. Hun mooie tekeningen, armband en de geweldige slinger zijn meteen opgehangen.

Om 8.00 weer vertrokken naar het project. Er moet hard gewerkt worden. Vandaag proberen ze de keuken op steigerhoogte te krijgen. De werkers vinden een steiger huren te duur en ze kunnen die best zelf maken. Met tonnen, stenen en wat kromme planken maken ze een bouwsel wat beslist niet Arbo goedgekeurd is. Maar zij dansen en springen er nog op. Een leraar die ons al meerdere heeft aangesproken of zijn zoon van 17 jaar voor ons mag werken, Paolo genaamd, kunnen we melden dat zijn zoon mag komen. We hebben nog nooit een Afrikaan zo hard zien lopen, zo blij was hij. Binnen 5 minuten was de jongen er en hij kan voorlopig voor ons werken. Onze handen werden zelfs gekust van blijdschap. Dus zeg nooit meer dat een Afrikaan niet wil werken. Al de mensen die wij kennen zijn altijd op zoek naar werk en als ze werk hebben, zijn het hele harde werkers.

In het klaslokaal wordt ook driftig gewerkt. De klas begint er al mooi uit te zien. Veel kinderen en leraren/leraressen komen kijken. Er wordt vaak gevraagd wanner hun klas aan de beurt is. Dit jaar willen we 2 klassen opknappen. De klassen zijn zo erg onderkomen dat we er ontzettend veel werk aan hebben. Als we terug zijn kunnen jullie op de website zien hoe ze er uitzagen toen we kwamen en wat we er van gemaakt hebben.

Vandaag stoppen we wat eerder omdat Henk om 17.00 uur een feestje geeft i.v.m. zijn verjaardag. De werkers en hun vrouwen zijn uitgenodigd en ook Diane, de kok.

We hebben in ons cafeetje de vorige dag al gemeld dat ze behoorlijk wat drank koud moeten hebben. En nu maar afwachten of er die dag ook nog stroom is en dat is zo. De gekochte chips worden met veel smaak opgegeten.

Er worden veel Nederlandse en Tanzaniaanse liedjes gezongen. Iedereen heeft het geweldig naar de zin. Het feestje was afgelopen toen het koude bier op was.

Pas laat weer in  het hotel waar we na het eten al meteen in bed kruipen.

Woensdag 11 februari

Het is heel warm vandaag. Meer dan 35 graden. Vooral de werkers en Henk die met de keuken bezig zijn, staan vol in de zon.

Ze worden dan ook voorzien van veel water. De oude golfplaten van het dak van de oude keuken worden er afgehaald. Ze zijn zo zwart als roet. Een van onze werkers wil die graag hebben voor een kippenhok maar zelfs oude, berookte golfplaten zijn hier nog heel wat waard. We moeten ze van de directeur, Munissi, in het voorraadhok leggen, achter slot en grendel.

Alle zwarte muren zijn afgebikt en er wordt volop gemetseld. De cement hebben we besteld ongeveer 500 mtr. van de school vandaan. Per 3 zakken van elk 50 kg worden die achter op een bromfiets naar de school gebracht. Het is een wonder dat de bestuurder het recht kon houden.

In het klaslokaal wordt gewerkt aan de finishing Touch. De onderrand van 50 cm. hoog moet nog chocoladebruin geschilderd worden en alle kozijnen nog een keer blauw.

Dat is allemaal gelukt.

Morgen gaan we proberen om de schoolbanken een beetje te fatsoeneren en de vloer goed te reinigen.

Dan kunnen we aan het 2e lokaal beginnen waar we vandaag al het schoolbord voor de eerste keer hebben geverfd.

De schoolborden in Tanzania zijn gemaakt van cement. Als dus de muur scheurt, scheurt het schoolbord ook. Dat proberen we bij te werken met gips en dan maar schuren.

Volgende week dinsdag, als het goed is, komen de ramen en het glas voor het 1e lokaal. Dan kunnen ze het tenminste stofvrij houden. Voor het 2e lokaal dat we gaan doen heeft de timmerman geen tijd meer. Dus dat moet wachten tot de volgende keer.

Donderdag 12 februari

Naast dat we elke dag hard werken in de warme Afrikaanse zon, lachen we heel veel en maken vaak veel lol met de werkers. Vooral Joseph is de grootste komiek van hen. Hij ratelt aan een stuk door en wij maar raden wat hij zegt. Pasco vertaalt. Hij spreekt redelijk Engels. Als de 5 werkers heel hard lachen weten wij dat Joseph weer iets geks heeft gezegd. Op een bepaald moment zeiden wij tegen hem: niet mauwen".  Nu horen wij de hele dag, te pas en te onpas de woorden: niet mauwen.

Ook Issa, onze taxichauffeur leert elke dag weer Nederlands bij. Als wij 's morgens instappen en vragen: how are you? krijgen we steevast het antwoord: Ik mag niet mopperen.

Als hij iets gedaan heeft en wij zeggen dat hij het goed heeft gedaan, vraagt hij: Goei menneke?

Zijn repertoire breidt zich elke dag uit. Bij heel warm weer, zegt hij: hot in het kot.

Rond 10.00 uur drinken we met z'n allen koffie of thee. Maar af en toe vragen ze om cappuccino. Ook dat hebben we. Gewoon wat meer melk er in en ze hebben cappuccino.

Rond 13.00 eten we met z'n allen onder de bomen een broodmaaltijd. We kunnen kiezen tussen een boterham met jam of chocoladepasta.

Bij de werkers is de chocoladepasta favoriet. Met gemak eten ze 8 tot 10 boterhammen op. Er moet dus heel wat brood gesmeerd worden.

Na afloop van het werk gaan we met z'n allen naar ons cafeetje. Dat is vlakbij. Er wordt dan een lekker koud biertje gedronken of wat fris. Inmiddels hebben ze door als ze hun lege fles plat leggen dat het betekent dat er nog een biertje mag komen. En ze weten inmiddels ook wat "nog inne" betekent.

Issa, onze taxichauffeur. 

Vrijdag 13 februari

Het werk gaat voorspoedig De laatste stenen voor de keuken, opslagruimte en houthok worden gemetseld. Na de middag starten de werkers met het bezetten van de muren. Dat is nog een heel karwei want alle specie moet met de hand gemaakt worden. Bovendien is het zeer warm. Henk heeft het zwaar met die hitte en dan ook nog 5 werkers aansturen. Omdat hij de taal niet kent valt het niet altijd mee om hen wat duidelijk te maken. Met handen en voeten probeert hij het toch wat natuurlijk niet altijd lukt. Maar het werk vordert gestaag.

De schilders ploeg is aan het 2e klaslokaal begonnen. Dat ziet er zeer slecht uit. Een gedeelte van de school is in 1967 gebouwd en er is weinig tot geen onderhoud gepleegd. In dit lokaal is wel een plafond getimmerd waar een groot gat in zit. In de andere lokalen is geen plafond en zien er dus nog erbarmelijker uit.

Het schoolbord is gescheurd, gaten in de muren, geen verf meer op de kozijnen, wat een prikbord moet voorstellen is meer gat dan board. De schoolbanken vallen uit elkaar als je ze oppakt.

Het eerste wat gedaan wordt is in het gat in het plafond dichten. Met kilo's gips worden de gaten in de muren gedicht.

Kozijnen worden geschuurd enz.

Om 17.00 uur hebben we bingo met de leraren. Daar wordt al de hele week naar uit gekeken.

In het opgeknapte klaslokaal zitten 18 volwassen leraren, onder hoogspanning, bingo te spelen. Het is prachtig om te zien hoe blij ze zijn met hun prijzen.

Mon is met 3 koffers naar het Mawenzie ziekenhuis geweest. We hebben heel veel verband, spuitjes, lakens, weegschalen, babymutsjes, katheters en nog veel meer in het afgelopen jaar verzameld. Ze waren er geweldig blij mee.

Na afloop gaan we natuurlijk nog naar ons welbekende cafeetje. Het wordt steeds gezelliger met de werkers. Ze vertellen dat het de volgende dag Valentijnsdag is en dat ze hun vrouwen gaan verwennen. Wij zijn benieuwd!!!!

Het oude prikbord 

Zaterdag 14 februari

Omdat we onze tijd hard nodig hebben, besluiten we vandaag te werken tot 15.00 uur.

Zodra we koffie gaan drinken komen de werkers met een Valentijns cadeautje. Voor ons hebben ze een mooie, plastiek roos gekocht. Pasco heeft voor Annie ook nog een hele mooie Valentijnskaart gekocht. Het was werkelijk verrassend en ontroerend.

Gelukkig hadden wij voor hen ook wat meegebracht. Ze kregen allemaal een tasje met een poloshirt, zeep, pennen en een muts er in. De wollen mutsen werden meteen opgezet en bleven de hele dag op. Wij kregen het al warm als we er naar keken.

Het was toch weer 16.00 uur voordat we vertrokken in Shirimatunda. Vlug naar het hotel, douchen en de stad in waar we een lekkere frappocino, ijskoffie, zijn gaan drinken. Dat hadden we wel verdiend, vonden we, na een week van hard werken.

Morgen is het zondag en dan gaan we genieten van een vrije dag.

Alex, 1 van onze werkers, wiens muts tevens dienst om "handsfree" te kunnen bellen. 

Maandag 16 en dinsdag 17 februari

Met grote regelmaat kunnen we niet op internet. Daarom nu 2 dagen samen.

Het werk vordert goed. Bij de keuken zijn ze de muren aan het bezetten en Henk is al bezig met de kap. Zodra het hoogste punt bereikt is, gaat de "maai" er op. We hebben de werkers uitgelegd wat dat betekent en ze vinden het geweldig grappig.

Het klaslokaal begint ook al goed op te schieten. Dit lokaal was zo oud en versleten dat we er veel werk mee hebben. Er zijn heel wat kilo's gips tegen de muren gesmeerd.

In het andere lokaal dat we opgeknapt hebben is Mr. Glas, zo noemen wij hem altijd, bezig ramen en glas te plaatsen. Dat zal heel wat helpen om het stof buiten te houden. Het is onvoorstelbaar hoe stoffig het hier is. Geregeld waaien er "zandstormen"over. Het is dan ook bijna ondoenlijk om de klaslokalen zuiver te houden.

Gelukkig wordt er nu aan gewerkt.

Na afloop van onze dagtaak gaan we altijd in ons cafeetje wat drinken met de mannen. Zij wachten altijd tot wij met de taxi vertrekken voordat zij naar huis gaan. Ze zijn anders bang dat ons wat overkomt. Ze zijn allemaal erg bezorgd voor ons.

Toen wij met Issa, de taxichauffeur, naar huis reden, staken er wat magere honden over. Hij vroeg toen of wij hond eten. Misschien voor soep, zei hij. Dus wij zeggen dat hondensoep niet lekker is. Nu horen wij iedere keer in de taxi: "hondensoep niet lekker? "  Als een Afrikaan dat uitspreekt, moet je wel lachen of je wilt of niet. We hebben dan het grootste plezier.

Woensdag 18 en donderdag 19 februari

Het 2e klaslokaal is klaar. Het bestuur van de school kwam kijken en waren helemaal verbaasd en verrukt dat het zo mooi was geworden. Ze vonden het het mooiste klaslokaal van heel Tanzania. Het ziet er nu ook weer fris uit, We hebben alles opgeknapt. Er hangt nu een mooi prikbord en we hebben een kaart van Afrika gekocht en aan de muur gehangen.

In het 1e klaslokaal staan de ramen en het glas er in. Deze moeten we nog allemaal verven wat nog een hele klus is.

Onder de ramen van dit lokaal zitten altijd leraressen die het werk van de kinderen aan het nakijken zijn.

Alle leraren en leraressen lopen altijd met een stokje rond. Hebben de kinderen iets gedaan wat niet mag dan wordt er geslagen. De jongens krijgen 3 tikken op hun achterwerk en de meisjes op hun handen. En dat gaat er niet zacht aan toe. Er zitten 800 leerlingen op de school dus het is best moeilijk voor hen om discipline te houden, maar toch!!!

Toen wij de ramen aan het schilderen waren werd er geregeld geslagen als er kinderen kwamen met hun werkje. Anja en Annie hadden het er erg moeilijk mee. Op een gegeven moment kon Annie het niet meer aan zien en ging naar buiten. Er volgde een hele discussie met de leraressen. Slaan is voor hen een manier om de kinderen te corrigeren. We hebben er wel enigszins begrip voor maar waarom zo hard slaan? We probeerden hen uit te leggen dat het niet goed is maar Afrika is Afrika. Toen wij naderhand een sigaretje op staken vertelden zij dat roken niet goed is. Nu hebben wij beloofd dat als zij op houden met de kinderen te slaan, wij ophouden met roken.

Door de regering is jaren terug eens gesproken over het afschaffen van lijfstraffen op de schoolen maar de ouders waren daar op tegen. Dus het gaat gewoon door en de kinderen vinden het er ook bij horen. Soms staan ze op een rijtje te wachten om op hun achterwerk geslagen te worden. Wij zullen er nooit aan wennen.

We gaan proberen om van de provincie Hasselt in Belgie sponsorgeld te krijgen om de schoolbanken te kunnen vervangen. Die zijn zo ontzettend slecht en veel te weinig. In de meeste klassen zitten ze met 4 kinderen in een schoolbank van 1.20 mtr. breed. Je kunt wel begrijpen dat dat heel wat gewring oplevert.

Na het werk wordt door de werkers bingo gespeeld. Daar kijken ze altijd erg naar uit.

Deze keer hebben we voor alle werkers echte overhemden. Dat is heel speciaal voor hen want met een overhemd ben je heel wat meer!!!!

Ze werden na de bingo dan ook meteen aangetrokken en op de foto kun je zien hoe blij ze er mee zijn.

Aan de keuken wordt door Henk en de 5 werkers hard gewerkt. 2 werkers zijn de vloeren van de keuken en het voorraadhok aan het storten. Alles moet met de hand gedaan worden. Iedere keer moeten 2 andere werkers een cementbed maken. Het is hard werken en er wordt dan ook heel wat afgezweet,

 Maar als het avond is ligt de vloer er in.

Henk is met een andere werker het dak met golfplaten aan het dicht maken. Ze hebben spijkers met een dikke kop om de golfplaten vast te timmeren. maar als je die niet precies goed slaat lekt het langs de spijkers. Daarom hebben de mannen bij de masai repen van autobanden gekocht. Die snijden we in kleine stukjes en duwen dan de spijker er door heen. Op die manier zit er een afsluiting zodat we hopen dat er geen water meer langs de spijkers kan lopen.

Dit is nou wat je noemt: "monnikenwerk"  

Vrijdag 20 februari

De hele dag wordt aan alle fronten gewerkt. De leraren/leraressen roepen de hele dag al bingo. Ze weten dat we om 17.00 uur weer bingo spelen.

Als het 17.00 uur is zitten ze klaar. Er komen er 20. De spanning is te snijden. Voor hen is het heel belangrijk om als eerste bingo te hebben ofschoon ze weten dat ze allemaal prijs hebben. Maar ja, de 1e heeft de meeste keus!!

We hebben ook altijd een hoofdprijs en deze keer wordt die aangevuld met Mon die ze voor een jaar mogen houden.

Het is lachen geblazen. Ze willen graag voor 2 jaar zodat hij een huis kan bouwen, schilderen en nog allerlei andere klusjes.

Uiteindelijk heeft 1 lerares bingo en die speelt het spelletje mooi mee. Ze neemt Mon aan de hand mee naar buiten en van de school vandaan. Hilariteit alom. Maar na een tijdje zien we Mon toch weer verschijnen. We hebben met z'n allen weer een hardwerkende maar ook een leuke dag gehad.

Mon samen met de lerares die hem "gewonnen " heeft. 

Zaterdag 21 februari

Ook vandaag wordt er gewerkt. In het houthok wordt een vloer gestort zodat nu de keuken, voorraadhok en houthok bezet zijn en voorzien zijn van een vloer. De ijzeren frames van de 2 ramen en 1 deur worden geplaatst. Alles kan nu afgesloten worden. Buiten de keuken wordt gewerkt om een stoep te maken. De keuken enz. ligt een heel stuk hoger. Henk heeft het er maar moeilijk mee om de werkers alles uit te leggen. Henk praat beperkt Engels en geen swahili en de werkers praten, op Pasco na, alleen maar swahili.

Op alle mogelijke manieren probeert Henk het hen uit te leggen.

Als we 's avonds in het cafeetje zitten, moeten we er nog smakelijk om lachen.

Henk vertelt dat hij hen probeert uit te leggen hoe ze kunnen zien of het touwtje voor de stoep recht hangt.

Hij vertelt in plat Riethovens: "Ge moet mee uwwe mik boven het touwke gaan hangen en an bei kanten inne been". Als hij dat vertelt begrijpen wij allemaal dat geen enkele werker er ook maar iets van gesnapt heeft. We bulderen van het lachen. De werkers snappen er niks van. Wij doen ook maar geen moeite om het uit te leggen daarvoor is het te hilarisch.

De ramen van het klaslokaal worden vandaag voor de laatste keer geverfd. Maandag worden de ramen nog gewassen en is het hele lokaal pico bello in orde.

Deze keer hebben we dus 1 klaslokaal helemaal klaar en het 2e klaslokaal wordt de volgende keer voorzien van ramen en is dan ook helemaal klaar. Maar er staan nog 10 lokalen te wachten.

Zondag 22 februari

Vandaag wordt er niet gewerkt. "s Morgens gaan we Moshi in om wat te wandelen en wat te drinken.

Als we wat aan het eten zijn horen we opeens "Annie Hoeks? " vragen. Het blijkt Carla Funk, een Canadeese onderzoekster van een universiteit te zijn die we 2013 ook al gesproken hebben, Zij was toen bezig met een onderzoek naar kleinschalige projecten in Moshi en omgeving.

Toevallig kwamen we haar toen tegen en heeft ons project toentertijd ook meegenomen in haar onderzoek. Het was een verrassing haar weer te treffen. We maken een afspraak dat we haar maandagavond in ons hotel weer treffen.

In de middag gaan op huisbezoek bij de werkers. Overal worden we hartelijk ontvangen. Zoals hun cultuur aangeeft moeten we overal mee eten. Gefrituurde banaan, kip, rund enz.

Voordat het avond is kunnen we geen pap meer zeggen. Maar de werkers waren heel vereerd met ons bezoek en wij hadden een hele fijne dag.

Jessca en Freddy, vrouw en zoon van Pasco. Freddy heeft in zijn hand een autotootje die de Spar uit Riethoven ons heel veel heeft gegeven en waarmee wij in Tanzania de harten van alle kinderen stelen.

Op huisbezoek bij Joseph, zijn vrouw Oceana en zijn 2 kinderen, Flora en Manca. 

Op bezoek bij Augustino waar heel veel kinderen zijn omdat zijn 2 zussen met hun kinderen ook daar bij wonen. Alex en zijn vrouw Fotoenata en hun kinderen waren ook aanwezig.

Maandag 23 februari

De laatste werkdag. Er moet nog veel gebeuren. De keuken wordt aan de binnenkant geverfd, de ramen van het klaslokaal worden gewassen, er wordt nog een schoolbord geverfd en de trappen voor de keuken moeten nog gemaakt worden.

Maar om 18.00 uur is alles klaar.

Ondertussen zijn er ook nog 2 stellingen voor de keuken en voorraadhok gemaakt. Er ziet er nu al prachtig uit. Volgend jaar wordt de keuken enz. van de buitenkant afgewerkt en gaan we verder met de klaslokalen.

De hele dag lopen de leraressen al te smoezen. We begrijpen er niet veel van maar dat ze ons willen verrassen is wel duidelijk.

In de loop van de middag worden we binnengeroepen. De directeur doet een woordje van dank. Ze zijn allemaal heel blij dat we zoveel doen voor onze school en vinden het veel te lang duren voordat we weer terugkomen. We krijgen allemaal een mooie kaart en een tekening door de leraressen gemaakt.

Om 18.00 gaan we weer naar ons cafeetje waar we afscheid nemen van onze werkers en enkele leraren. Ook  Felix, het hoofd van het dorp, is aanwezig.

Om 20.30 komt Carla Funk naar het hotel om ons te vertellen hoe haar studie naar kleinschalige  projecten is verlopen. We krijgen heel veel uitleg en het is zeer interessant om te horen hoe al die verschillende projecten werken. Uit het onderzoek blijkt dat de flexibiliteit het grootste voordeel is van private projecten. Ook het zien waar het geld blijft van de sponsoren is duidelijk. Het nadeel is dat de projecten wel door moeten blijven gaan.

We zijn allemaal blij dat we zoveel hebben kunnen bereiken. Maar we vinden het ook jammer dat we weer afscheid moeten nemen.

Iedereen van het project kijkt terug op een hele fijne periode waarin we hard gewerkt hebben maar ook veel gelachen hebben.

We zijn allemaal weer gelukkig dat we gezond en heelshuids weer naar huis gaan.

Onder fotoalbum kunt u nog meer foto.s bekijken.