Reisverslag 2018
Maandag vanuit Brussel vertrokken naar Tanzania. Op dinsdag 13.00 uur aangekomen op Kilimanjaro Airport. Tot zover verliep alles prima, maar na de douane moesten we een aantal koffers open maken. Daarin zaten spullen voor het project. Ze vertelden ons dat we over al die spullen belasting moesten betalen wat we natuurlijk niet van plan waren. De discussie werd steeds verhitter. Uit de koffers kwamen 2 weegschalen bestemd voor het ziekenhuis. Ook een heleboel incontinentiemateriaal waaarvan ze niet wisten waarvoor het diende. Wij mogen niets doneren hier want dan moeten we belasting betalen. We besloten om de weegschalen aan de douane te doneren. Ze kwamen daar hevig tegen in verzet.
Het incontinentiemateriaal bleef ook moeilijk. En wij maar uitleggen dat het gebruikt werd door Anja en Annie ( leugen) en dat wij ons erg schaamden als zij dat materiaal boven op de koffer legden. Ook de 3 sets voetbaltruitjes werd steeds moeilijker uit te leggen. Een voor ons team, de andere voor de tegenstander. Maar het derde set was niet te verklaren. Wij moesten van hen de manager van ons hotel gaan halen die aanwezig was om ons op te halen.
Na veel gepalaver in het Swahili mochten wij de koffers sluiten en vertrekken met de belofte om de volgende keer belasting te betalen. Wij hebben de weegschalen weer bij de douane terug gehaald. Daarna naar het hotel waar we zeer warm werden ontvangen met een glaasje mangosap.
Woensdag 14 februari
Om 9.00 uur vertrokken naar Shirimatunda naar het project. Eerst naar de dagopvang voor gehandicapte kinderen waar we zowat dood worden geknuffeld. Ze waren allemaal present behalve Sr. Mary die in Arusha op school zit. Mama Mary is vertrokken naar een andere school en in plaats van haar is een meester gekomen, Kageera. Ze hadden daar veel problemen omdat het Umojaproject daar gestopt is. Daarna naar de basisschool waar een nieuwe hoofdmeester was aangesteld, Mussa Msango. Mr. Munissi is met pensioen. Dat houdt hier in dat hij eenmalig een bedrag aan geld krijgt waar hij het verder tot aan zijn dood mee moet doen. Je moet je daarbij niet zo veel voorstellen.
Vaak duurt het een half jaar voordat dat bedrag uitgekeerd wordt. Pensioen is er ook alleen maar voor de mensen die in overheidsdienst zijn. De andere, en dat zijn de meeste, kennen dat niet en zijn afhankelijk van hun familie als ze niet meer kunnen werken. Hebben ze geen familie dan moeten ze bedelen om aan geld te komen.
De nieuwe hoofdmeester heet Mussa en is nog een jonge man met veel ambities. De veranderingen zijn al te zien op school. Een watertonnetje voor zijn kantoor om de handen te wassen, het toiletgebouw wat een jaar of drie geleden door de Coca cola fabriek is gebouwd en in 2016 nog niet werkte, is nu in gebruik.
We spraken met hem door wat hun wensen waren. Er was 1 lamp en 1 stopcontact in zijn kantoor en hij wilde graag dat de hele school voorzien werd van elektriciteit. Een klaslokaal weer opknappen en vooral een hek rond de school. We starten morgen met het klaslokaal, met de elektriciteit en er wordt een begin gemaakt voor het hek. Aan de straatkant zullen we proberen de palen en de draad te zetten. Het hek maken vraagt heel wat werk en we zullen een meerdere jaren aan moeten werken.
Daarna zijn we de stad in gegaan om wat inkopen te doen.
Donderdag 15 februari
Vanmorgen zijn we gestart met het werk.Onze werkers zijn al present. de tamtam werkt hier goed. Die gaan zo o.l.v. Mon beginnen aan de omheining. Henk met een werker aan het plafond en de dames aan het schilderwerk. Het klaslokaal is onvoorstelbaar uitgeleefd. Er kwam ook iemand van de elektriciteitsmaatschappij om te zien wat we allemaal gingen maken. Dus weer het nodige gepalaver. We moeten de elektriciteitskabel via palen naar de school brengen. Onder de grond mag niet want dan denken ze dat we illegaal aftappen. Dus maar boven de grond. We willen in 8 klaslokalen stroom brengen. Dat wordt een hele klus.
Om alle materialen ter plaatse te krijgen, kost heel wat tijd. De hele stad wordt afgereden.
Maar de hoofdmeester is heel toegankelijk en denkt met ons mee.
De mensen die we hier kennen hebben ons ook wat te vertellen. Augustino heeft er weer een zoontje, Gilbert, bij. Diana heeft een dochtertje, Dorcas en Josef eveneens een dochter, Octaviana, bij. Ze zijn allemaal even trots en blij. En Issa, onze taxichauffeur, rijdt nu rond in een bus van hemzelf.
Pasko, een van onze werkers, maar die nu eigenlijk naar school moet, heeft gebeld dat hij in het weekend komt. Dan kunnen we meteen horen hoe het met hem gaat en wat de toekomst voor hem zal brengen. We zijn heel benieuwd!
Olivia, een lerares van de dagopvang voor gehandicapte kinderen en goede kennis, heeft een klein café in Shirimatunda. Ze vraagt of wij ook bij haar iets komen drinken na het werk. Dat hebben we vanavond ook gedaan. Het was heel gezellig en zij was supertrots.
Trouwens alle mensen hier zijn superblij om ons weer te zien.
We hebben vandaag een vruchtbare dag gehad.
Vrijdag 16 februari
Zoals altijd weer naar het project.
Het is warm maar het is goed te doen. Alleen degenen die aan het hekwerk werken hebben last van de warmte. Daar worden net als bij de dagopvang betonnen palen in de grond gezet. Daarvoor worden diepe gaten met de pikhouweel gemaakt, de palen ingezet en met cement aangegoten. Dit jaar wordt ongeveer 45 mtr. hekwerk gezet en ook de kolommen voor de poort.
Binnen wordt geschilderd en Fred is bezig met de elektriciteit. Iemand had in het laatste jaar in het kantoor van de directeur en de klas voor de leraren wat stroom aangelegd. Dit was zo primitief gedaan dat nu alles vervangen wordt.
Het werk heeft vandaag goed opgeschoten en we zijn tevreden.
Zaterdag 17 februari
Vandaag werken we een halve dag. De directeur is vaak bij ons en vindt het heel gezellig dat we er zijn. Hij wilde ook wel een petje zoals de werkers. Geen probleem maar dan ook meehelpen!
Vanmiddag zijn we in de stad gebleven. Daar rijden nu heel veel basjats rond. Dat zijn een soort tuktuk’s. Ze hebben 3 wielen en zijn overkapt.
Alleen de dames troffen een bestuurder die helaas de weg niet wist. En hoe vaak zo ook zeiden dat hij verkeerd zat en om moest draaien, hij wist het beter en kwam allemaal goed.
Totdat ze zeiden dat hij moest stoppen. Dat deed hij gelukkig al zaten we al een eind buiten de stad. De chauffeur belde naar een collega en ja hoor, hij draaide om. Ze hadden dus voor weinig geld heel lang in de basjats gezeten.
In een winkel, waar we al heel vaak geweest zijn, hebben we leuke kerststallen kunnen kopen die gemaakt zijn in een kalebas. We hebben nu een pasje gekregen waarmee we 35% korting krijgen. Dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Het rondlopen in de stad is niet zonder gevaar. Op heel veel plaatsen liggen stukken straat gewoon open. Gaten van een meter in het vierkant zijn heel gewoon.
Je moet onophoudelijk naar beneden kijken om niet te vallen.
Er is hier wel een heel groot voordeel.......er ligt geen hondenstront. Daar zouden heel veel Nederlanders nog iets van kunnen leren!!
Morgen hebben we een vrije dag zodat we op maandag weer fit aan het werk kunnen.
Zondag 18 februari
Vanmorgen hadden we een afspraak met Pasko en alles doorgesproken. We waren blij elkaar weer te zien. Deze week komt hij 2 dagen werken.
Daarna zijn we met z’n allen, samen met Issa, naar een waterval van de Kilimanjaro geweest.
Daarna nog naar de Chagga grotten geweest. In het verleden was er steeds oorlog tussen de Chaggastam en de Masai. In deze grotten schuilde de Chagga stam met hun dieren als zij werden aangevallen door de Masai. Nu leven deze 2 stammen heel vreedzaam samen.
Was zeer mooi en interessant om te zien.
We hebben genoten van onze vrije dag.
Maandag 19 februari
We hebben het werk weer hervat. 13 betonpalen staan op hun plek en aan de grote gaten voor de kolommen van de poort wordt hard gewerkt.
De eerste meters van het plafond zijn klaar en in een paar klaslokalen wordt aan de elektriciteit gewerkt. Een stopcontact hier heeft 3 gaten maar de stekkers van de telefoon 2. Met veel wringen duwen de leerkrachten de stekker erin en binnen de kortste tijd is het stopcontact kapot.
Dat hebben we verholpen door een verloopstekker.
De dames zijn druk aan het texen bijgestaan door Jozef, een van onze werkers en een echte Tanzaniaanse Urbanus. Hij vraagt om een cigaret die hij pas bij de koffie krijgt. Vervolgens heeft hij zeker een half uur
“ gehuild” en alle heiligen aangeroepen. Zelfs Maria Magdalena werd er nog bijgehaald. Zonder resultaat.
Als ze hier zeggen thuisbezorgd is dat ook zo, letterlijk. De dames kijken verbaast op als ineens een brommer met 2 zakken cement van elk 50 kg. binnengereden komt in het klaslokaal. In het midden van lokaal stopt hij. Iemand anders moet de zakken er af halen anders kiept de brommer om.
Dinsdag 20 februari
Mr. Macha, onze timmerman verschijnt met 2 knechten om ramen en glas in het klaslokaal te plaatsen. De dames kunnen daarom niet veel doen daar en zijn in de morgen naar de kleuterschool gegaan om allerlei spullen af te geven zoals kleurpotloden, stiften, wasco, papier en puzzels. Er zijn daar 148 kinderen en 2 juffen. Ze hebben helemaal niets om mee te spelen. Van een maïskolf waarvan de korrels af wordt speelgoed gemaakt. Ze krijgen allemaal een verschillend kleurtje. Als je niets hebt moet je wel inventief zijn.
Ze vragen of we de volgende dag terug komen.
In de middag hebben ze inkopen gedaan voor markten e.d. Een man maakte van bananenbladeren mooie kaarten. Wij wilden er graag 10 hebben maar hij moest er nog 2 afwerken.
En dan zie je maar weer hoe simpel het leven kan zijn. Om het bananenblad goed op de achtergrond te krijgen moest dat even onder druk worden gezet.
Dat was geen probleem, hij ging er bovenop zitten. Toen hij voldoende druk had gegeven werden de 2 kaarten tevoorschijn gehaald en gegeven.
Het kon niet verser want ze waren nog warm.
Woensdag 21 februari
Mr. Macha is bijna klaar met de ramen in het klaslokaal. Er moet ook nog een nieuw kozijn en nieuwe ramen in het kantoor van de directeur. Die ramen bleken helemaal weggevreten te zijn door de termieten.
Daarover wordt nog flink gediscussieerd want Mr. Macha is een timmerman en hij werkt alleen met hout. En het kozijn en de raam moeten tegen een betonnen muur en daar is weer een andere in “ gespecialiseerd “. Die verschijnt morgen weer.
De elektriciteit is meer werk dan gedacht. Er gaat ontzettend veel kabel in. Maar in de eerste lokalen zie je ‘s avonds het licht al branden. Daar wordt nog les gegeven als het buiten bijna donker is. Die lokalen zijn zo donker omdat alles verwaarloosd is. In geen 50 jaar is er iets aan gerenoveerd. Onze elektricien, Fred, wordt door de kinderen uitbundig bedankt.
Bij het hek zie je ook al goede vorderingen. De eerste kolom, waar de poort aan komt hangen, is gestort. Een hele klus maar als het gaat lukken is de voorkant voorzien van een hek als we weer naar huis gaan. Henk en Mon hebben daar heel wat bekijks.
Het klaslokaal begint al oog te krijgen maar heeft nog heel wat verf nodig.
Weer een goede dag gehad.
Donderdag 22 februari en vrijdag 23 februari
Het werk verloopt voorspoedig. De mannen zijn al volop bezig met weer gaten graven voor de omheining. Er worden nog 20 betonpalen gekocht die allen de grond in moeten. Waarschijnlijk lukt het dit jaar om de hele voorkant dicht te krijgen. De tweede kolom voor de poort is gestort zodat maandag de smid de maat kan nemen voor de grote en kleine poort. Onze elektricien vordert gestaag met het aanleggen v.d. leidingen.
Ze hebben al meteen plezier van het licht want er wordt bingo gespeeld voor de leerkrachten. Om 17.00 startte de bingo en toen het donker werd konden we toch doorspelen, want we hadden licht.
Ze hebben ontzettend veel plezier daarmee en op deze manier kunnen we
de meegebrachte spullen eerlijk verdelen.
In het klaslokaal wordt nog volop geschilderd. Vooral de ramen is een hele klus. De kinderen staan de hele dag bij de ramen te roepen.
Hun taalkennis is nog niet erg groot. Goodmorning, How are you and what is your name. Af en toe hebben we geen zin om daar op in te gaan en zijn we Oostindisch doof.
Na afloop van het werk gaan we altijd met onze drie werkers naar het cafeetje om nog wat te drinken. Dat gaat er altijd heel gezellig aan toe. Zij roepen het meisje van het café en vragen wat wij willen drinken.
Als het drinken gebracht wordt letten zij er op dat iedereen de juiste drank krijgt.
Als je het flesje leeg hebt moet je dat plat op de tafel leggen, dan weten ze dat je er nog een lust. Als wij de rekening vragen wordt die door hen nagekeken. Als het niet klopt gaan zij er achter aan.
Enfin, zij doen alles. Het enige wat wij hoeven te doen is.......... betalen.
Zij gaan pas naar huis als wij in de taxi zitten.
Echt, het zijn geweldige mannen die voor ons door het vuur gaan.
Het zijn allemaal werkers die per dag moeten proberen om geld te verdienen om hun gezin te kunnen onderhouden.
En dat valt niet mee. Als wij niet hier zijn is het elke dag worstelen om geld te verdienen. En op onze vraag of ze het afgelopen jaar veel werk hebben gehad antwoorden ze dat het vaak maar 1 dag per week is. Naast hun loon krijgen ze van ons nog allerlei dingen, zoals kleding, schoenen voor hen en voor de kinderen,zeepjes van het hotel en elke dag dag eten ze 's middags met ons mee. Maar vooral de oprechte belangstelling die wij voor hen en hun gezinnetje hebben, wordt door hen zeer gewaardeerd.
Die 3 weken dat wij hier zijn kunnen ze weer een kleine buffer opbouwen voor de toekomst.
Maandag 26 februari
Na een fijn weekend waarin we inkopen hebben gedaan en lekker hebben gegeten en gedronken zijn we weer aan de slag in Shirimatunda.
De elektriciteit is bijna klaar. Als het helemaal klaar is komt de stroommaatschappij, Tanesco, om alles te controleren en de stroom buiten naar de school te brengen.
Dat grapje kost wel ruim € 300,00.
Het hekwerk vordert gestaag. Vandaag is de poort ingemeten en als het goed is komt die vrijdag.
Een van onze werkers, Josef, komt de dames mee helpen schilderen.
Normaal is hij een grote druktemaker, maar nu is hij zo geconcentreerd bezig dat hij er helemaal stil van wordt. Er werd gevraagd of wij de EHBO kist willen schilderen want die ziet er niet uit. Een grote kist voor een kleine inhoud. Natuurlijk doen wij dat.
Morgen gaan Mon en Annie naar het Mawenzieziekenhuis om allerlei,medische spullen, die we hebben meegebracht, af te geven. Het is elke keer weer schrikken als je hier een ziekenhuis binnenkomt.
Wij mogen blij zijn dat we in Nederland geboren zijn!!
Dinsdag 27 en woensdag 28 februari
Zoals gewoonlijk wordt er om 8.00 vertrokken naar het project. Mon en Annie gaan naar het Mawenzieziekenhuis om de meegenomen medische materialen af te geven. Zij worden gastvrij ontvangen en ze zijn heel blij met de meegenomen materialen. Ze willen ook graag een kijkje nemen op de psychiatrische afdeling voor vrouwen. Daar hebben Ine en Maria, twee zusjes, in 2016 separeercellen laten bouwen. Het zag er allemaal goed uit.
Een cel was op dit moment in gebruik. Ze zijn daar maar vlug aan voorbij gegaan.
Ook werden ze meegenomen naar de psychiatrische afdeling voor mannen. Daar waren geen separeercellen maar een grote ruimte waarin een man op de grond lag. Indringend om te zien. Daar wilden ze ook graag separeercellen. Deze vraag werd iedere keer weer gesteld. Maar helaas.
Daarna weer naar Shirimatunda waar de hele dag weer hard werd gewerkt op alle fronten.
Woensdag
De mannen zijn nu bezig om het gaas vast te knopen aan de lengtedraden. Dat zal nog een hele klus worden.
We zullen daar deze week met man en macht aan moeten werken.
In de keuken van de dagopvang voor gehandicapte kinderen is Pasko bezig om muurtjes te metselen voor een nieuw aanrecht gemaakt van cement.
De oude is totaal versleten en opgegeten door de termieten en valt van ellende in elkaar.
Bovendien is vandaag de laatste dag van de maand en de drie werkers daar, Diana, mama Prosper en Josef maken zich erge zorgen over hun loon. Nu het Umojaproject gestopt is moet iemand anders dat betalen.
Met Pasko als tolk hebben we uit kunnen leggen dat zij vanaf nu betaald gaan worden door ons en dus in dienst zijn van het Shirimatundaproject.
Wat een opluchting. Ze kunnen weer lachen.
Voor de elektriciteit komt morgenvroeg iemand van Tanesco, de elektriciteitsmij, voor een keuring.
Het plafond zit er bijna in. Dan kunnen we het lokaal poetsen en kunnen de kinderen er weer in.
Donderdag 1 maart
De tijd begint te dringen. Maandag vertrekken we weer naar huis en in de laatste dagen moeten er nog veel zaken worden geregeld en werk worden afgerond.
Allereerst de elektriciteit van Tanesco, een overheidsinstelling.
Vanmorgen waren ze present om geld te halen en niet zo’ n klein bedrag. Maar goed dat hoort er nu eenmaal bij. Dan mogen ze wat ons betreft komen om de buitenaansluiting naar binnen te brengen.
Tussen een bestaande paal voor elektriciteit buiten en de school, moeten een paal geplaatst worden. En wat blijkt nu, je zult het bijna niet geloven...........
...ze hebben geen paal. Die moet helemaal uit Iringa komen ongeveer 1000 km. hier vandaan. En dat kan wel 2 maanden duren. In de tussentijd wordt er gewoon stroom aangeleverd vanuit de dagopvang voor gehandicapte kinderen. Bureaucratie ten top.
Er ligt wel een belofte dat ze foto’s maken als de paal er is.
Vanavond hebben we samen met de werkers en hun vrouwen bingo gespeeld. Dat is altijd heel gezellig en ze zijn allemaal heel vereerd met hun prijzen. De hoofdprijs was een koffer die we niet mee terug nemen naar huis.
Na afloop met iedereen nog naar het cafeetje geweest om wat te drinken.,
Zaterdag 3 maart.
‘sNachts heeft het geregend en alle wegen en de speelplaats is een grote moddervlakte.
De grond plakt helemaal vast onder je schoenen en is alleen met een krabber te verwijderen. De auto’s schuiven weg en wij glibberen over de speelplaats. Pas tegen de avond is het weer een beetje begaanbaar.
Met man en macht hebben we vrijdag en zaterdag gewerkt om alle klussen die we voor ogen hadden af te maken en het is gelukt.
Het klaslokaal is helemaal geverfd, glas in de ramen en een mooi plafond. Het ziet er weer helemaal fris uit.
Ruim de helft van de school is voorzien van elektriciteit. Voortaan hoeven ze bij late lessen niet in het donker te zitten.
We hebben ook weer voetbalshirts meegebracht voor het team van Pasko en van Don Bosco. Mon heeft voor de voetballers die een clubje hebben in de buurt van Alex en Augustino, voetbalshirts meegebracht. Ze zijn allemaal ontzettend vereerd.
Het hekwerk van de school aan de hoofdstraat is met gaas dicht gemaakt.
Vandaag zijn de 500 plantjes gezet die er voor zorgen dat het een groene haag wordt met doorns van wel 3 cm. Om de vandalen en dieven buiten te houden.
Onze grote vraag was of de poorten wel op tijd aanwezig zouden zijn. Waren ze er om 10.00 uur niet, dan zouden ze niet door ons worden betaald. Hetzelfde verhaal voor de grote kookpot.
Dat heeft toch wel indruk gemaakt want om 12.00 uur arriveerden de poorten en enkele uren later de kookpot.
En dan begint het pas! Om te kunnen boren hebben we stroom nodig.
De haspel die de knechten meebrachten was niet lang genoeg had geen stekker en bovendien was het lokaal waar we de stroom vandaan wilden halen, op slot.
Dus op zoek naar de sleutel die we rap gevonden hadden.
Josef met een piki piki ( motortaxi) op pad gestuurd naar het volgende dorp om 20 meter verlengkabel te halen en daarvan een bonnetje te vragen. Ze komen na een tijdje terug zonder kabel want die man in de winkel kon geen bonnetje uitschrijven.
Ze weer terug gestuurd dat de verlengkabel moest komen ook zonder bonnetje. Eindelijk was de kabel er.
De knechten knopen de 2 kabels ( zonder stekker) aan elkaar. Steken de draden in het stopcontact en meteen ligt de aarde er uit. Weer geen stroom. Het meterkastje hangt in het kantoor van de hoofdmeester en die heeft zijn sleutels thuis liggen. Dus weer naar Moshi. Om een lang verhaal kort te maken......HET IS GELUKT. DE POORTEN HANGEN ER.
Om 18.00 waren we eindelijk klaar en konden we een koud biertje gaan drinken in het café.
Maandag 5 maart
Onze laatste dag in Shirimatunda. Vanmiddag om 17.30 uur vertrekken we weer naar huis.
Maar voordat het zover is hebben we nog wel wat af te sluiten.
Goedendag zeggen bij de dagopvang voor gehandicapte kinderen en de laatste zaken regelen. Daarna naar de Primaryschool waar we een geweldige ontvangst krijgen. Alle kinderen ( 800 ) verzamelden zich op het schoolplein. Wij werden, samen met onze werkers, op een stoel neergezet. Als bedankje had een juffrouw een aantal meisjes een dans en een lied ingestudeerd.
Het was geweldig om te zien. In het lied werden wij bedankt voor alles wat we gedaan hebben. Het was zo mooi om te zien. Al die meisjes die de bekende Afrikaanse billen doen schudden.
Die manier van dansen is voor de blanken niet weggelegd.
Daarna hebben we in het lerarenlokaal gebruncht. Het was fantastisch om te zien hoe goed ze alles geregeld hadden.
Een bedankje van de hoofdmeester, Mr. Mussa en het hoofd van de overkoepelende organisatie van het onderwijs in ons gebied. Daarna een woordje van ons en na nog veel handenschudden vertrokken we weer naar Moshi waar we genoten hebben van een lekkere frappucino en milkshake.
Dat zullen we voorlopig weer moeten missen.
We kijken trots terug op wat we allemaal hebben gedaan.
We hebben een klaslokaal totaal opgeknapt en voorzien van ramen met glas. Een plafond werd gemaakt en het deurkozijn vervangen.
Ook de ramen van het kantoor werden vernieuwd.
Er is elektriciteit gelegd in 8 klaslokalen en het kantoor. Zij hebben nu volop licht en enige stopcontacten.
Er is een begin gemaakt met een hekwerk rond de school.
100 mtr. is al klaar, voorzien van een grote en een kleine poort.
Een hele grote RVS kookpot is gemaakt door de smid en door ons betaald.
In de keuken van de dagopvang voor gehandicapte kinderen is het kapotte aanrechtblad vervangen door een gemetseld aanrecht met daarop een cementen bak en blad.
De telkens terugggekeerde verstopping bij de waterbak van de wc’s is opgelost door de afvoer te vernieuwen.
Daarnaast zijn er allerlei kleine dingen gedaan die we even meenamen.
We hebben in korte tijd veel kunnen realiseren.
Zoals u ziet/leest wordt uw geld goed besteed en zullen wij dat ook in de toekomst blijven doen.
Het
voor
geef
 | landkaart tanzania.htm (1.09KB) |
| landkaart tanzania.htm (1.09KB) |
